Ministrant (łac. ministrare – służyć, posługiwać, pomagać) – osoba posługująca w liturgii, najczęściej w czasie sprawowania Eucharystii, a także nabożeństw pozaliturgicznych. Nazwa obejmuje zarówno konkretną funkcję wykonywaną podczas liturgii (np. ministrant ołtarza, ministrant księgi, ministrant światła) jak i stałą posługę wykonywaną najczęściej przez chłopców lub młodzież męską.
WYRÓŻNIA SIĘ KILKA POSŁUG MINISTRANCKICH
– choralista – stoi najniżej w hierarchii, odpowiedzialny jest za dzwonki i gong
– ministrant światła (inaczej lucyferariusz z łac. lux, cis – światło) – opiekuje się świecami, posługuje do nich
– ministrant księgi (inaczej librysta z łac. libra- księga) – dba o księgi liturgiczne, przygotowuje je przed celebracją liturgiczną; może posługiwać celebransowi przy mszale
– ministrant ołtarza – jest to najważniejsza funkcja ministrancka, gdyż posługuje on przy naczyniach liturgicznych, niezbędnych do sprawowania Eucharystii, jak również podaje wino i wodę i służy do pateny
– ministrant krzyża (inaczej krucyferariusz z łac. crux, cis – krzyż) – posługuje do krzyża podczas procesji wejścia i zejścia, oraz w innych momentach, gdy potrzebny jest krzyż
– psałterzysta (kantor) – intonuje pieśni i wykonuje psalmy, zazwyczaj jest ministrantem słowa Bożego posiadającym uzdolnienia muzyczne
– ceremoniarz – najważniejszy ministrant, jego zadaniem jest koordynowanie działań pozostałych ministrantów, jest odpowiedzialny za prawidłowy przebieg liturgii, przeprowadza próby z ministrantami, może być ich kilku w parafii, powinien być zaznajomiony z większością rubryków
– lektor – pełni posługę lektoratu w Kościele katolickim, mając specjalne błogosławieństwo do odczytywania słów Pisma świętego w zgromadzeniu liturgicznym.
– turyferariusz – odpowiedzialny jest za kadzielnicę, za jej przygotowania, utrzymanie w czystości, ze względu na trud posługi powinien być to najstarszy ministrant
– nawikulariusz – służy razem z turyferariuszem – niesie kadzidło
– ministrant wody – posługuje podczas aspersji
– ministrant mitry – podczas Mszy świętej sprawowanej przez infułata lub biskupa – trzyma mitrę
– ministrant pastorału – podczas Mszy świętej pod przewodnictwem biskupa trzyma pastorał
PATRON MINISTRANTÓW
Św. Dominik Savio – urodzony 2 kwietnia 1842 w Riva di Chieri koło Turynu, zmarł 9 marca 1857. Od wczesnego dzieciństwa wyróżniał się pobożnością, służył do Mszy od 5. roku życia. Jednym z jego nauczycieli był św. Jan Bosco. Jesienią 1856 zapadł na gruźlicę i po kilku miesiącach zmarł. Został uznany za wzór pobożnego dziecka, papież Pius XI nazwał go „małym świętym wielkim duchem”, a Pius XII beatyfikował (1950), a następnie kanonizował go (1954).
Spotkania ministrantów
– w soboty o godz. 10:00